H Καλλιθέα, η έδρα του δήμου Ολύμπου, βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, έχοντας όλα τα χωριά του δήμου γύρω της… Βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου, στη σκιά του μεγαλόπρεπου βουνού όπως και οι υπόλοιποι οικισμοί…
Το 1922, η Καλλιθέα κατοικούνταν από Τούρκους. Με την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922, στο χωριό έφτασαν πρόσφυγες από τον Πόντο, (κυρίως από τις περιοχές Τραπεζούντα, της Κερασούντας και της Καισάρειας) οικογένειες Ελλήνων και ορισμένες οικογένειες Αρμενίων, οι οποίοι έζησαν για ένα χρόνο με τους Τούρκους. Το 1923 οι Τούρκοι έφυγαν και το χωριό έμεινε στους πρόσφυγες, οι οποίοι, αφού μετακινήθηκαν για σχεδόν μια δεκαετία αναζητώντας τους συγγενείς τους ή ακόμα και άλλους τόπους για να κατοικήσουν, εγκαταστάθηκαν οριστικά στο χωριό το 1930, οπότε έγινε η διανομή κλήρου (οικοπέδων και αγροτεμαχίων)
Τα επόμενα χρόνια και μέχρι την έναρξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου, οι πόντιοι αλλά και λίγες οικογένειες που κατάγονταν από το κοντινό χωριό Σκαμνιά αλλά κατοικούσαν στην Καλλιθέα καλλιέργησαν τα κτήματα τους προσπαθώντας να ορθοποδήσουν και να δημιουργήσουν συνθήκες κατάλληλες για να επιβιώσουν.
Το ξέσπασμα του πολέμου τους έβαλε σε νέες περιπέτειες, όπως άλλωστε και όλους τους Έλληνες.. Κατά τη διάρκεια της Ιταλογερμανικής κατοχής (1941-1944) δολοφονήθηκαν από τα ξένα στρατεύματα 20 άτομα στην Καλλιθέα. Από το 1942 δημιουργήθηκαν ανταρτικές ομάδες αντίστασης, ενταγμένες στον ΕΛΑΣ, οι οποίες διατηρούσαν επαφή με τις ομάδες της Καρυάς, όπου είχε την έδρα του το αρχηγείο του ΕΛΑΣ της ευρύτερης περιοχής. Το 1943 το χωριό κάηκε από τους Γερμανούς. Το 1946, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ο στρατός προκειμένου να απομακρύνει τις ομάδες ανταρτών και να τους στερήσει τον εφοδιασμό σε έμψυχο υλικό αλλά και τρόφιμα, κήρυξε το χωριό ως <<κέντρο ασφάλειας>>και συγκέντρωσε και εγκατέστησε εκεί οικογένειες από τα γύρω χωριά. Αυτή την περίοδο υπήρξαν μετακινήσεις Σαρακατσαναίων (νομάδων κτηνοτρόφων)
Από τη περιοχή της Ντιάβας στην Καλλιθέα…
Με το πέρας του εμφύλιου οι άνθρωποι αυτοί εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Καλλιθέα .Το ίδιο έγινε και με άλλες οικογένειες από τα γύρω χωριά, αρκετές από τις οποίες, κυρίως όσες κατάγονταν από τον Κοκκινοπηλό, έμειναν εδώ και μετά τέλος του εμφύλιου πολέμου .Οι κάτοικοι μνημονεύουν τις συνθήκες ζωής της περιόδου αυτής και το συγχρωτισμό των προσφύγων με τους ντόπιους της περιοχής, στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου:<<τα σπίτια μας ήταν καμένα και ζούσαμε 5 & 6 οικογένειες, ντόπιοι και πρόσφυγες, μέσα σε μια αυλή. Μια ολόκληρη οικογένεια σε ένα δωμάτιο>>\διηγούνται…
Από το 1950, με το τέλος του πολέμου, έγιναν αρκετές προσπάθειες ανασυγκρότησης, δεδομένης και της νέας πληθυσμιακής σύνθεσης του οικισμό: κατασκευάστηκαν σπίτια και δρόμοι, οι κάτοικοι καλλιέργησαν από την αρχή τα χωράφια τους (καπνά, σιτηρά) και ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία. Η φτώχια όμως ήτανε μεγάλη και οδήγησε τους Καλλιθιώτες στον δρόμο της μετανάστευσης και της ξενιτιάς .Το μεταναστευτικό ρεύμα κορυφώθηκε τη δεκαετία του ΄60. Η Γερμανία, ο Καναδάς, το Βέλγιο και η Ολλανδία ήταν οι χώρες προορισμού όπου αναζήτησαν οι πρόσφυγες αλλά και οι ντόπιοι ευκαιρίες για καλύτερη ζωή. Ελληνικές κοινότητες Καλλιθιωτών στη Γερμανία, τον Καναδά και την Αυστραλία διατηρούν ζωντανή την ιστορία και τις παραδόσεις, διαφυλάσσοντας την ταυτότητα και τις ρίζες τους. Σήμερα η Καλλιθέα είναι ένα τυπικό παράδειγμα χωριού της Ελληνικής υπαίθρου, το οποίο προσπαθεί , κάτω από δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσει τον πληθυσμό του και να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις δραστηριότητες δήμου!
Τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της αγροτικής παραγωγής οδηγούν παρόλα αυτά πολλούς νέους στην αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών εργασίας και ζωής στις πόλεις. Ωστόσο, καταφέρνει ακόμα να συγκρατεί έναν αριθμό νέων, να διατηρεί το δημοτικό σχολείο, καθώς επίσης και το γυμνάσιο-λύκειο, όπου φοιτούν παιδιά από όλα τα χωριά του δήμου και να έχει μία όψη σύγχρονου οικισμού με αρκετές ανέσεις. Διαθέτει αρκετά καταστήματα (καφενεία, καφετέριες ,παντοπωλεία), αγροτικό ιατρείο, το οποίο εξυπηρετεί όλα τα χωριά του δήμου……
